Βιβλιοκριτική στο ”Λαμόγια στο χακί”

Ξέρετε ότι:

• Η Εγνατία οδός πληρώθηκε με τεράστια ποσά πολλά χρόνια πριν, χωρίς να χαραχθεί ούτε χιλιόμετρο;
• Ο υπουργός εμπορικής Ναυτιλίας βρέθηκε (πετώντας τη γκλίτσα) συνιδιοκτήτης σε 40 καράβια;
• Τα δυό αδέρφια του πρωθυπουργού, αφού από μικρουπάλληλοι βρέθηκαν στην κορυφή της ιεραρχίας, κατέληξαν πάμπλουτοι επιχειρηματίες;
• Ο αδερφός άλλου υπουργού Ναυτιλίας που πριν πούλαγε τσιγάρα, έγινε και αυτός εφοπλιστής;
• Ο προσωπάρχης μεγάλου ελληνοαμερικανού πετρελαιά διορίστηκε υπουργός δημόσιας τάξης, με εντολή του, και με το αζημίωτο και για τους δύο;
• Απόστρατος με τεράστια προσφορά προς το έθνος (το γερμανικό) «κατακόκκινος» (από το αίμα χιλιάδων θυμάτων του) διορίστηκε 76 ετών διοικητής της αγροτικής τράπεζας; Ο λόγος; Όχι για να σφάζει τα αμνοερίφια κτηνοτρόφων (λόγω ειδικότητας), αλλά γιατί είχε την τύχη «εκείνα τα χρόνια» να έχει υπό τας διαταγάς του τον πρωθυπουργό και έπρεπε και να αμοιφθεί και να κρατήσει το στόμα του κλειστό;
• Οι συμπέθεροι, κουνιάδες, αδέρφια, ξαδέρφια, γόνοι, γαμπροί και νύφες,και ότι αποκαλείται στην Ελλάδα με την εύηχη λέξη νεπωτισμός, άλωσαν όλες τις σημαντικές θέσεις του δημόσιου τομέα;

Ότι… ότι… ότι…

Ο Καρατζαφέρης, ο κουμπάρος του ο «μπουμπούκος», οι γραμματείς της ΕΠΕΝ (που ίδρυσε ο Παπαδόπουλος από τη φυλακή), Μιχαλολιάκος και Βορίδης και τόσα άλλα επίλεκτα τέκνα της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» έχουν χίλιους δυο λόγους να ξεχάσουμε όχι τα πολιτικά αλλά και τα οικονομικά εγκλήματα της χούντας. Οι άλλοι όμως, το αυτοαποκαλούμενο δημοκρατικό τόξο, πολιτικοί διαμετρήματος κοτζάμ Λοβέρδου, διαμορφωτές κοινής γνώμης επιπέδου Μπάμπη (του Αλαφούζου), δια(γ)νοούμενοι και (αμπελό)φιλόσοφοι όπως ο πολύς Σ.Ράμφος, τι λόγους έχουν να εκθειάζουν την οικονομική πολιτική της χούντας; Γιατί δημιουργούν ψεύτικα στερεότυπα όπως ότι: αυτοί (οι χουντικοί δηλαδή) είχαν «καθαρά χέρια» ή «πέθαναν στην ψάθα» ή το ψευδέστερο όλων: ότι η χούντα άφησε μηδενικό έλλειμμα;!

Ή όταν όλοι μαζί, δεξιοί κι αριστεροί, από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος μέχρι το άλλο, όταν αναφέρονται στη χρεοκοπία και στα μνημόνια ξεκινάνε και τελειώνουν τη συζήτηση στα χρόνια της «μεταπολίτευσης»! Άρα, αν το κακό άρχισε και τελείωσε σε αυτή την περίοδο, μας βρήκε μεγάλη συμφορά που έπεσε η χούντα!! Ναι ή όχι; Αυτό δε βγαίνει σα συμπέρασμα; Αυτά δε μαθαίνει η νεολαία από τους μεγάλους «που τα έζησαν»;
Γιατί το κάνουν; Από αμηχανία; Συνενοχή; Ή απλώς πάσχουν από πολιτικό κρετινισμό; Γιατί πυροβολούν τα πόδια τους; Έχουν αναλάβει ιδεολογικοί εκπρόσωποι και στρατολόγοι του πολυποίκιλου ελληνικού φασισμού; Ποιοι και γιατί δημιουργούν αυτή τη mainstream ατμόσφαιρα; Φυσικά, δε νοσταλγούν τη χούντα, τις χουντικές πρακτικές νοσταλγούν, επείγονται (μερικοί ηδωνίζονται κιόλας) να τις εφαρμόζουν με δημοκρατικό μανδύα στις πλάτες μας. Τα βασικά νομοθετήματα της χούντας για το ασφαλιστικό, το βασικό μισθό, τις απολύσεις που δεν κατάφερε να εφαρμόσει, ολοκληρώνονται σήμερα.

Αυτό που ενδιαφέρει όμως εδώ όλους όσους δεν πάσχουμε από πολιτικό αλτσχάιμερ, όλους όσους ζήσαμε τους εράνους για το Τάμα, τα θαλασσοδάνεια της χούντας, όσοι φάγαμε τα σάπια κρέατα του Μπαλόπουλου, όσοι βλέπαμε στα επίκαιρα τα μυστριά και τις ζεμπεκιές των χουντοφασιστών στα «πολιτιστικά κέντρα» της εποχής, με τα μεγάλα ονόματα από τον Μπιθικώτση μέχρι την κουμπάρα της Δέσποινας, Μοσχολιού, και τις πισίνες της σαμπάνιας που κολυμπούσαν όλοι μαζί, χουντέοι στρατιωτικοί, αγκαλιά με τον Ωνάση, το Λάτση, το Βαρδινογιάννη, το Νιάρχο, τον Τομ Πάπας, τις σελέμπριτι περσόνες με κορυφαία τη μοντέλα Ντέλα Ρουφογάλη επίσημη αγαπημένη του Διοικητή της ΕΥΠ, ξέρουμε, βλέπαμε, βιώναμε, πόσο ηθικός ήταν όλος αυτός ο εσμός της 7ετίας με τα «καθαρά χέρια». Όταν, παράλληλα, εκατοντάδες χιλιάδες έφευγαν για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου «τις στοές», το βασικό μεροκάματο παρέμενε καθηλωμένο και τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα βρίσκονταν και τυπικά και  ουσιαστικά στον γύψο.

Όλα αυτά και πολλά άλλα, μας τα ξαναθύμισε με ντοκουμέντα διευθύνσεις και ονόματα ο δημοσιογράφος Διονύσης Ελευθεράτος με το πρόσφατο βιβλίο του:

Λαμόγια στο χακί

οικονομικά «θαύματα» και θύματα της χούντας

Ένα βιβλίο και μια έρευνα αναγκαία όσο ποτέ, για να ξαναθυμηθούν οι παλιοί και να μαθαίνουν  οι νέοι. Ένα βιβλίο που μας εξέπληξε ευχάριστα, που αναζητούσε απεγνωσμένα η αλήθεια που τόσο έχει κακοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Όταν νέοι άνθρωποι, όπως ο συγγραφέας,μας παρουσιάζουν τέτοια αξιόλογα έργα σίγουρα θα κοπεί το νήμα που συνδέει πρακτικές της χούντας με τους σημερινούς νοσταλγούς από το «δημοκρατικό τόξο» και μη!

Καλό διάβασμα!

 Ο παλαίμαχος