Συναδέλφου και μέλους μας…
του Γιάννη Ρούσσου
Όλοι ξέρουν, σε όλον τον κόσμο, πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες, όπως έλεγε κάποτε και η διεθνής κοινότητα, δια στόματος Ουίνστον Τσώρτσιλ, σε εποχές, που, ο ολομέτωπος πόλεμος κατά της Ελλάδος δεν ήταν τόσο απροκάλυπτος, όσο σήμερα.
Σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης, υπάρχουν λείψανα αγίων και ηρώων και ο άγνωστος στρατιώτης, σε καμμία χώρα του κόσμου, δεν έχει αντιπροσωπεύσει τόσο επιτυχημένα τον λαό της, όσο στη χώρα μας, γιατί όσοι και αν είναι οι γνωστοί ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα, πάντα οι άγνωστοι είναι πολλαπλάσιοι και παραμένουν έτσι, χωρίς να αξιώνουν κάποια ιδιαίτερη τιμή. Όμως, κάποιες θυσίες, χωρίς να είναι μεγαλύτερης αξίας από τις άλλες, σηματοδοτούν κάποια σπουδαία γεγονότα και μένουν στην μνήμη μας ανεξίτηλες.
Κανείς π.χ. δεν αγνοεί τον Λεωνίδα, ή τον Διάκο, ή τον Παπαφλέσσα και τόσους άλλους, ενώ δεν είναι δυνατόν να έχουν την ίδια αναγνωρισιμότητα, και οι σύντροφοί τους, που όμως η αξία της θυσίας τους δεν είναι μικρότερη.
Κι΄ όμως, κάποιοι που θα έπρεπε να βρίσκονται σε περίοπτη θέση στο πάνθεον των ηρώων, λόγω της ιδιαιτερότητας της θυσίας τους, δυστυχώς, έχουν περάσει στην αφάνεια.
Και ενώ τόσοι συμπατριώτες μας παρακολουθούν ανελλιπώς τις εξωραϊσμένες ιστορίες των σφαγέων των ηρώων προγόνων μας, π.χ. του Σουλεϊμάν και των άλλων, που το άθλιο σύστημα προβάλλει, ως μη ώφειλε, ενώ καταπνίγει τις ένδοξες ιστορίες των ηρώων μας, εντούτοις, αγνοούν σπουδαίους ήρωες και τις θυσίες τους, που σαν ελάχιστο φόρο τιμής, θα έπρεπε αν μη τι άλλο, να γνωρίζουν και να αναγνωρίζουν με ευγνωμοσύνη.
Ευτυχώς που κάποιοι πραγματικοί Έλληνες, καθένας από το μετερίζι του, είτε του ιστορικού, είτε του λογοτέχνη, είτε του καλλιτέχνη, χωρίς να διαθέτουν τα μέσα που οι ανθΈλληνες ισχυροί διαθέτουν, έγραψαν ανεξίτηλα τα ονόματά τους με χρυσά γράμματα στην καρδιά μας για πάντα.
Όλοι μας έχουμε ακούσει το υπέροχο τραγούδι που μεταξύ άλλων λέει:
πάει ο ήλιος, πάει κι΄ η Αμοργός, στα μάτια του νυχτώνει
κι΄ο έφεδρος ανθυπολοχαγός, κοιμάται μεσ΄στο χιόνι;
Με τον ρωμαλέο αυτόν στίχο, ο αείμνηστος Πυθαγόρας, αναφέρεται στον πρώτο Έλληνα νεκρό, του Αλβανικού πολέμου, από τις τάξεις των εφέδρων, στον ηρωϊκό νησιώτη και πατριώτη μας, τον Αμοργιανό Μιχάλη Πράσινο, από τα Κατάπολα της μικρής αλλά ηρωϊκής Αμοργού, που δίπλα στον επίσης νησιώτη, (τι σύμπτωση κι΄αυτή) τον Συμιακό Αλέξανδρο Διάκο, τον πρώτο νεκρό του πολέμου από τις τάξεις των μονίμων, από την επίσης μικρή αλλά ηρωϊκή Σύμη, αποτελούν το σύμβολο της θυσίας του λαού μας ενάντια στους πάσης φύσεως επίδοξους σφετεριστές αυτού του μικρού αλλά ευλογημένου τόπου, που είναι η πατρίδα μας.
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την αξία της θυσίας των άλλων ηρώων Ελλήνων, μένω σε μια απλή παρατήρηση.
Πώς είναι δυνατόν, αυτοί οι λίγοι κάτοικοι των μικρών νησιών μας, που αποτελούν την ελάχιστη μειοψηφία του συνόλου του ηρωϊκού λαού μας, που ανέκαθεν επιβιώνουν με αντίξοες συνθήκες και χωρίς καμμιά έστω και στοιχειώδη υποστήριξη από την μεγάλη την στεριανή Ελλάδα που έχει πάντα τα ηνία της διακυβέρνησης, να έρχονται πάντα πρώτοι σε κάθε προσκλητήριο της πατρίδας και πάντα να δίνουν πρώτοι το αγνό αίμα τους, χωρίς υπολογισμούς και χωρίς καμμιά ανταπόδοση;
Αντίθετα πάντα εισπράττουν την αχαριστία της πατρίδας, που σήμερα ολοκληρώνεται με το γενικό ξεπούλημα που μας επιβάλλουν οι τοποτηρητές των ξένων συμφερόντων στον τόπο μας.
Σαν γνήσιος Έλληνας και ιδιαίτερα σαν Έλληνας νησιώτης, παρακαλώ τον Θεό που τόσες φορές μας έχει γλυτώσει από τα νύχια των πανίσχυρων αρπακτικών, να μη μας εγκαταλείψει σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές, γιατί ει ο Θεός μεθ΄ημών, ουδείς καθ΄ημών;
Γενοιτο ! ! !
Χρησιμοποιώντας αυτή τη φόρμα συμφωνείτε με την αποθήκευση και χειρισμό των δεδομένων σας καθώς και την αποστολή διαφημιστικού υλικού από αυτόν τον ιστότοπο. Τα στοιχεία που υποβάλετε είναι ασφαλή & δεν μοιράζονται με κανένα τρίτο μέλος ή πάροχο υπηρεσιών.