Στην εποχή της παπαγαλίνης – Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω

Στις μέρες μας – με τόσους έξυπνους που ζουν ανάμεσά μας – είναι σίγουρα ευεργετικό να ασχοληθούμε έστω και για λίγο με το προαιώνιο πρόβλημα που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα, την ανθρώπινη βλακεία…

Το θέμα είναι ανεξάντλητο και κατά τον Αϊνστάιν άπειρο, δεν βλάπτει όμως να θίξουμε έστω και επιδερμικά μερικές πλευρές του.

Ο βλάκας δεν γεννιέται όπως πιστεύουν οι πολλοί αλλά γίνεται, τον δημιουργούν οι κοινωνικές συνθήκες. Βίαιες και απότομες αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων επίσης εκτινάσσουν την επιρροή της βλακείας σε επικίνδυνα ποσοστά.

Αυτό σήμερα – στη μνημονιακή Ελλάδα – είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Τα οκτώ χρόνια παπαγαλίνης που ταίζουν οι “ανώτεροι” βλάκες τους κατώτερους έφεραν θαυμαστά (γι’ αυτούς) αποτελέσματα. Οποιος δεν το έχει αντιληφθεί θα το διαπιστώσει αν ακούσει τι λέγεται αλλά κυρίως τι γράφεται κάνοντας μια γύρα στους ανά τη χώρα καφενέδες, στα Facebook, στα Instagram, στα Twitter και τα άλλα μέσα κοινωνικής εξηλιθίωσης. Γιατί το καφενείο κατά τον Λεμπέση δεν είναι χώρος αλλά έννοια και ατμόσφαιρα μεταφερόμενη παντού.

Σύμφωνα με όσους ασχολήθηκαν με το θέμα, η βλακεία είναι διαταξική. Ίδιο ποσοστό βλακών βρίσκουμε σε πλούσιους και σε φτωχούς, σε γραμματισμένους και σε αγράμματους.

Σ’ αυτόν τον τομέα τα καταφέραμε θαυμάσια, η ισότητα επικρατεί. Καμιά κοινωνική κατηγορία δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι πήρε τη μερίδα του λέοντος της συμπαθούς αυτής ομάδας, που κατά τον Λεμπέση είναι απαραίτητη για την εξέλιξη της κοινωνίας.

Ποιος όμως είναι ο Λεμπέσης; Γιατί είναι παντελώς άγνωστος στην Ελλάδα; Σ’ αυτή τη χώρα, που όπως λένε τρώει τα παιδιά της, δεν έχουμε καταλάβει ότι τα … αχώνευτα τα εξαφανίζει, για να μην υποφέρει… από βαρυστομαχιά!

Δύο απ’ αυτά έχουν αφετηρία την πόλη των τρελών νερών, τη Χαλκίδα… Ο ένας γεννήθηκε, κι ό άλλος έζησε εκεί. Κι αν ο δεύτερος – ο Σκαρίμπας – είχε την τύχη (λόγω μακροβιότητας) να αναδυθεί λίγο από την αφάνεια από την πρώτη γενιά της μεταπολίτευσης, ο πρώτος, ο Ευάγγελος Λεμπέσης στάλθηκε απ’ ευθείας στα άπατα!!!

Ο λόγος δεν είναι επειδή μικρός στη δεκαετία του 1910 αποβλήθηκε απ’ το γυμνάσιο από μια έκθεση που έγραψε… Συμπέραναν ότι εμφορείται από αναρχικάς ιδέας, αντιθέτως στη συνέχεια η κοσμοθεώρησή του περί “της Φυσικής ανισότητας, του κοινωνικού διαφορισμού, του ressentiment κλπ” θα μπορούσε να αποτελέσει την ιδεολογική εδραίωση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας και του συστήματος. Ούτε για την αντισυμβατική και αντικομφορμιστική στάση του. Ο κυριότερος λόγος είναι το δοκίμιο που έγραψε με τον εύγλωττο τίτλο… ”Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω”

Οι βλάκες δεν τον συγχώρεσαν ποτέ, τον εκδικήθηκαν στέλνοντάς τον στην αφάνεια, στη λήθη και στο πυρ στο εξώτερον. Η αντίδρασή τους επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την θεωρία του περί βλακών και ο Λεμπέσης δικαιώνεται πανηγυρικά – έστω κι έτσι – μετά θάνατον…

Πυροβόλησαν δηλαδή έναν καθηγητή με απίθανη ευρυμάθεια και μόρφωση, πρωτοπόρο της κοινωνιολογίας στη χώρα μας, με πλούσιο συγγραφικό έργο, όχι γιατί δεν ήταν δικός τους αλλά γιατί φωτογράφιζε διαχρονικά και σε βάθος – κάτι που είναι οφθαλμοφανές στις μέρες μας – τον κρετινισμό των κυβερνώντων ελίτ και όσων κυβερνώμενων τους στηρίζουν.

Ποτέ δεν θα προβληθούν τα βιβλία του και δεν θα διανεμηθούν από τα Κυριακάτικα φύλλα ούτε φυσικά θα προταθούν για αγορά από τους γνωστούς μας τηλεβιβλιοπώλες… Οι τελευταίοι – αν το πρότειναν – θα έχαναν όλους τους πελάτες…

Μια ελπίδα υπάρχει μόνο να γίνει γνωστός. Αν κάποιος ξένος τον ανακαλύψει, τον ανασύρει από την αφάνεια και τον ανακηρύξει σαν τον κατ εξοχήν θεμελιωτή της έρευνας για το φαινόμενο της βλακείας. Τότε ίσως οι ”εγχώριοι έξυπνοι” τον τιμήσουν, αν και φοβόμαστε ότι θα διαμαρτυρηθούν, γιατί οι “κουτόφραγκοι” οικειοποιήθηκαν τον Λεμπέση, όπως μας έκλεψαν και το ανθρώπινο πνεύμα και το εξαφάνισαν από τη χώρα που γεννήθηκε… οι παλιοκλέφτες!

Εμείς όμως θα σας το προτείνουμε για να είμαστε σίγουροι, όσοι το διαβάσουμε – γιατί οι έξυπνοι διατυμπανίζουν ότι δεν διαβάζουν βιβλία – ότι θα γελάσουμε με τις απολαυστικές εκφάνσεις της βλακείας μας και το καυστικό χιούμορ του συγγραφέα, παραθέτοντας δύο ενδεικτικά αποσπάσματα που αφορούν την ενδημική ασθένεια της βλακείας και που απειλούν τα σωματεία και τις μαζικές οργανώσεις.

1ο Απόσπασμα:

Τοιουτοτρόπως δημιουργείται αυτόματος συρροή βλακών εις τας πάσης φάσεως οργανώσεις, αίτινες, εάν μεν είναι συμφεροντολογικαί, διατηρούν τουλάχιστον την σοβαρότητα των συμφερόντων των, εάν όμως είναι «πνευματικαί» περιέρχονται συν τω χρόνω εις πλήρη βλακοκρατίαν.

2ο Απόσπασμα:

Η πονηρά φύσις δεν έδωκε εις ωρισμένην τινά κοινωνικήν τάξιν το επίζηλον τούτο προνόμιον. Επεδαψίλευσεν ίσως ως φαίνεται, εις την εκάστοτε άνω τάξιν τους διασκεδαστικωτέρους απλώς τύπους βλακών, αλλά δεν εστέρησεν ουδεμίαν άλλην κοινωνικήν τάξιν της σοβαράς συμβολής των. Ο βλάξ υπουργός, ο αγόμενος και φερόμενος υπό των υπαλλήλων του και τα μέλη ενός εργατικού σωματείου, τα οποία εκμεταλλεύεται ο πονηρός εργατοκάπηλος, αποτελούν δύο αντίθετα παραδείγματα του γεγονότος, ότι η βλακεία δεν έχει ταξικήν την πατρίδα. Ψυχολογικά δε είναι κυρίως τα περιεχόμενα, τα οποία δημιουργούν τας ποικιλίας και παραλλαγάς μεταξύ των βλακών.